بسیجی‌ها امانت‌های مردم ما هستند
تهران فرهنگی: در طول هشت سال دفاع مقدس، یکی از اقشاری که با حضور داوطلبانه خود در جنگ، شورونشاطی وصف‌ناپذیر؛ توأم با معنویت، جذابیت، شجاعت و ایثارگری را به میدان‌های نبرد داده بود، طیف بسیجیانی بودند که غالباً به دلیل جوانی و سن و سال کمتر، برجسته‌تر از سایر اقشار درصحنه‌های مختلف جنگ و دفاع مقدس نقش‌آفرینی می‌کردند.
ازجمله این طیف رزمندگان، بسیجیان لشکر ۲۷ محمد رسول‌الله بودند که خاطرات جذاب و ماندگاری از دوران اعزام و آموزش خود در این لشکر به یادگار گذاشته‌اند که به مناسبت هفته مبارک بسیج، در چند شماره به برخی از خاطرات تعدادی از رزمندگان بسیجی این لشکر اشاره می‌شود:
به همان میزان که شناخت فرماندهان نسبت به منطقه عملیاتی افزایش می‌یافت، بر شدت سخت‌گیری به نیروهای بسیجی و اجرای مانورهای قوی آموزشی افزوده می‌شد.
گرچه؛ در جریان همین سخت‌گیری‌های ضروری نیز، باز قلب همت دریادلان به عشق بسیجیان لشکرش می‌تپید و نگران بود که مبادا رده‌های عملیاتی در جریان اجرای آن مانورها، از خط باریک میان سخت‌گیری و بی‌رحمی، عبور نمایند و بسیجیان را بیازارند
روایت سید محمدجعفر آل آقا
سید محمدجعفر آل آقا؛ معاون گروهان دوم گردان حبیب بن مظاهر، با اشاره به توصیه‌های فرمانده لشکر ۲۷ در این باب، گفته است:
آن چیزهایی که در جلسات توجیهی، از طرف مسئولین لشکر به ما گفته می‌شد، این بود که منطقه عملیاتی آینده، منطقه‌ای صعب‌العبور و بعضاً پرخطر است. به همین خاطر؛ نیروها باید آمادگی مقابله با هرگونه مقاومتی را داشته باشند…حتی خیلی وقت‌ها پیش می‌آمد که حاج همت شخصاً به گردان می‌آمد و برای رزمنده‌ها صحبت می‌کرد.
یک‌بار که ایشان برای سخنرانی به اردوگاه گردان حبیب آمده بود، قرار شد من قبل از سخنرانی، قرآن را تلاوت کنم. چون نمی‌توانستم هم میکروفن را به دست بگیرم و هم قرآن را، این شد که حاج همت میکروفن را جلوی دهان من نگه داشت و من آیات قرآن را تلاوت کردم.
یک‌بار هم حاج همت به چادر ارکان گردان حبیب آمد و صحبت‌ها و ارشاداتی کرد. از جمله به ما گفت: مبادا به بسیجیان به‌عنوان تنبیه بگویید که بدو بالای تپه و دستت را به آنجا بزن و برگرد. این بسیجیان؛ امانت‌های مردم در دست ما هستند، نباید آن‌ها را اذیت کنیم.
منبع:
بابایی، گلعلی، کوهستان آتش، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی: مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، نشر بیست‌وهفت بعثت، تهران ۱۳۹۹، ص ۱۵۶
انتهای پیام
