«روایت و روایتگری در سینما» در بوته نقد
تهران فرهنگی: این نشست روز سه‌شنبه، ۲۹ آبان از ساعت ۱۷ تا ۲۰ در آمفی‌تئاتر خانه سینما (خیابان بهار، خیابان سمنان، پلاک ۲۹) برگزار می‌شود.
این نشست با حضور و سخنرانی نوید پورمحمدرضا -مترجم کتاب-، شادمهر راستین -فیلمنامه‌نویس- و محمد هاشمی –مدرس سینما- همراه خواهد بود و بهنام حسینی –رئیس انجمن مدرسان سینما- نیز مدیریت جلسه را بر عهده دارد.
در معرفی ناشر از کتاب «روایت و روایتگری در سینما، آمده است: وارن باکلند در این کتاب می‌گوید موفقیت یا شکست فیلم‌ها به کارایی و اثربخشی داستان‌گویی آن‌ها وابسته است. او برای اثبات این نظریه، اجزای اصلیِ داستان‌گویی سینمایی را در میان چندین شیوۀ مختلف فیلم‌سازی شناسایی می‌کند و توضیح می‌دهد که این اجزا چطور، به‌تنهایی یا در ترکیب با هم، در شکل‌گیری نقشۀ کلی فیلم نقش ایفا می‌کنند. به باور او، موفقیت فیلم به این بستگی دارد که فیلم چطور به یک ساختار روایی درست و دقیق شکل می‌دهد و چگونه این روایت را برای تماشاگران محدود و فاش می‌کند. فیلم‌هایی با ستارگان محبوب، کارگردانان مشهور، و ارزش‌های تولیدی بالا هم اگر اجزای داستان‌گویی‌شان درست و دقیق طراحی نشده باشند ممکن است شکست بخورند، به عبارتی اگر اجزای داستان‌گویی‌شان نتوانند نقشی مؤثر در نقشه‌ی کلی فیلم ایفا کنند.
کتاب «روایت و روایتگری در سینما» از دو بخش اصلی تشکیل شده است. بخش اول، با عنوان «مبانی»، با بحثی موجز دربارۀ پیدایش روایت، روایتگری و عوامل روایی در سینمای آغازین شروع می‌شود و بعد، شرح می‌دهد که دستکاری فضا و زمان سینمایی چگونه می‌تواند تماشاگران را شیفته و مسحور جهان داستانی فیلم کند. در این بخش وارن باکلند ساختار روایی فیلم‌های هالیوود کلاسیک و معاصر را با ارجاع به نمونه‌هایی مثل آثار هیچکاک و مجموعه فیلم‌های جیمز باند واکاوی می‌کند؛ برای بررسی و توضیح کارکرد روایتگری در سینما از موردکاوی فیلم‌هایی نظیر دختر گمشده، تسخیرشده و پارک ژوراسیک بهره می‌گیرد؛ و عناصری روایی مثل بیان و بازتابندگی را با کمک مثال‌هایی از دو فیلم هتل بزرگ بوداپست و مارنی شرح می‌دهد. باکلند در بخش دوم کتاب هم مفاهیم معرفی‌شده در بخش نخست را بسط می‌دهد تا شیوه‌های معینی از سینمای روایی را بررسی کند. او در این بخش به سراغ چند روندِ مهم و غالب در چشم‌انداز سینمای معاصر می‌رود: مسئلۀ روایت‌های فمینیستی و فیلم‌سازانِ زن؛ اهمیت پایدار سینمای هنری به عنوان نوع خاصی از فیلم؛ ظهورِ شیوۀ متمایزی از داستان‌گویی که متکی بر روایتگری غیرقابل‌اعتماد و پیرنگ‌های پازل‌وار است؛ و رشد گروهی کوچکی از فیلم‌ها که تحت‌تأثیر منطق بازی‌های ویدئویی هستند. این مطالعات موردی مشخص نشان می‌دهند که چطور می‌توان هر شکلی از فیلم‌سازی را از منظر داستان‌گویی شناسایی و تحلیل کرد.
در هر فصل از کتاب روایت و روایتگری در سینما، خوانندگان با روش‌های متفاوت تجزیه و تحلیل قصه‌گویی سینمایی آشنا می‌شوند. وارن باکلند شرح می‌دهد که سرپیچی از شیوه‌های سنتی روایت در سینما، مثلاً در روایت‌های فمینیستی، سینما هنر و استفاده از راویان ناموثق، چگونه می‌تواند به ادراک قدرتمندتر و عمیق‌تری از روایت و روایتگری منجر شود. این اثر را نوید پورمحمدرضا ترجمه کرده و در قالب مجموعۀ روایت نظری به چاپ رسیده است.
انتهای پیام
